De bekende etensgeluiden zoemden ook deze avond weer rond in ons huisje. Schrans hier, schrans daar. Deze avond stond er zo'n kip op het menu. Niet zo'n kipfiletje, die al helemaal van zijn huid en botten ontdaan is, nee, een echte hele kip. Met aardappeltjes, bloemkool en jus. Normaal eten we dit nooit, maar mijn moeder at niet mee. En dat was dus de reden waarom we dit aten, want mijn moeder kan er niet tegen om een hele kip weg te 'bouten'.
Het eten van zo'n kip haalt echt de innerlijke oerman in je naar boven, of in mijn geval de innerlijke oervrouw. Botjes klauwen enzo. Maar helaas, mijn vader en broertjes denken humor te hebben. 'Deze kip heeft overduidelijk obesitas'. 'Kijk dit kippetje leefde gister nog, en nu huppelt ie rond in m'n mond'. 'Hé pap, is dit nou z'n knie?' 'Pap, pap, pap, kijk ik zie z'n hart.'
Ergens is dat natuurlijk ook wel humoristisch enzo, maar mijn trek kromp met grote percentages elke keer als er zo'n opmerking werd gemaakt. Bij elke hap die ik nam zag ik het hele leven van de kip in flitsen voorbij komen. Een lief kippetje die uit een ei kroop, of kraakte, vervolgens met dwarrelende en vrolijke muziekjes op de achtergrond vrolijk rond 'pok pok pokte' (want dat is toch het geluid wat een kip maakt, toch?). Vervolgens een lievige relatie kreeg met een haan, 'kukeleku', en kleine kuikentjes kreeg, maar net op het moment dat ook deze eieren uitbraken, geslacht werd. Zielig zielig zielig.
Maar ja, we eten maar gewoon het bordje leeg. En verder zal ik jullie de foto's van de kip besparen.
Hahah, ahww jeetje. Droeftoeter verhaal. :( Poor chickiee.
BeantwoordenVerwijderen