donderdag 24 juli 2014

PERSONAL | Ode aan mijn onbekende helden

Pinterest
Wat me deze week toch allemaal wel niet overkwam.. Het begon allemaal afgelopen dinsdag. Ik stond bij de kassa om wat boodschapjes af te rekenen, tot ik tot mijn verbazing mijn pinpas niet kon vinden. Niet in mijn zak. Niet in mijn tas. En al helemaal niet in mijn portemonnee. Thuis nog een keer alles gecheckt, maar nee. Ook niet. Wat nu? Een nieuwe aanvragen kostte zeker een week, en een week zonder eten leek me niet heel aantrekkelijk. Dus ik pakte de telefoon en ging wat winkels bellen waar ik was geweest. Zonder resultaat. Helaas. Voor de grap belde ik de NS. Vol ongeloof dat zij mijn pinpas zouden hebben. Én dat nou juist zij hem wél hadden gevonden in de trein. Bedankt onbekende conducteur of reiziger. Door jullie lijd ik nu geen honger, want ik kon de volgende dag mijn pasje al ophalen! Maargoed, daar bleef het natuurlijk niet bij..

De volgende dag (dag van het pasje ophalen (!)) ging ik nog even langs de winkeltjes. Kijken voor borden en handdoeken enzo, want dat doen mensen die net op kamers zijn gegaan. Niks gevonden. Daarnaast was het ook nog eens tijd om alweer richting mijn werk te gaan. Bocht om en.. TSSSJJJJJJJJJJJJ. Mijn ogen wijd opengesperd. Zul je toch niet menen he. Band lek. Gelukkig nog op tijd op mijn werk aangekomen, maar daarna moest ik toch echt helemaal terug naar huis lopen. Tijd om de band te plakken met behulp van een bevorderde bandenplakker. Buitenband eraf. Binnenband eraf. Teiltje water erbij. Plak gereedschap. Maar..

maandag 21 juli 2014

FILM | Snik, snotter. Finally saw it!

Maanden, misschien zelfs al jaren, waren we aan het wachten op deze film. Dé film van 2014. Hij zou hoe dan ook overwhelming worden. Hij was al vanaf 10 juli in de bioscoop, maar ach, ik was maar 9 dagen "fashionably late" met het zien van deze film.

Na een heerlijke dag vol met treinen, strand, pizza, airco's en een hele lieve vriend te hebben gehad, vond hij het tijd om deze dag nóg geweldiger te maken en spontaan naar de bioscoop te gaan. In Scheveningen. Naar The Fault in Our Stars. Maar dat hadden jullie met die paar intro woorden én het plaatje natuurlijk al lang geraden.

Ik hield mijzelf wijs dat ik niet zo'n meisje zou zijn die tijdens de film zou gaan snikken en snotteren, en van te voren al een aantal tissue dozen had ingeslagen. Nee. Zo was ik niet. Zo ben ik niet. En ik hield vol. Om mij heen begonnen de snikkende geluiden van de mede filmkijkers te klinken, en.. Inderdaad, de zakdoekjes werden ook tevoorschijn gehaald. Ik hield vol.. 
Tot dat ene moment (waar ik jullie lekker niets over ga vertellen, omdat er vast nog wel mensen zijn die de film niet hebben gezien en ik wil natuurlijk niets voor jullie verklappen). 

De laatste keer dat ik moest huilen bij een film was bij de Titanic. Als klein meisje leefde ik me zo erg in in de film, dat ik letterlijk 3 kwartier ná de film nog steeds helemaal overstuur was. Nooit meer. Dacht ik. 

Maar het was het waard. Dé film van 2014. Een moeilijk onderwerp, maar met de heerlijke humor die er in zit, toch echt een must see movie. Zijn jullie al geweest?

dinsdag 8 juli 2014

PERSONAL | Update over mijn 'grown-up' - life

De laatste blogpost is alweer twee week geleden. Hoe kan dat?! 'Heb het heel druk gehad enzo'. Nee maar echt. Heel druk. En dat was ik natuurlijk niet meer gewend, want zoals jullie misschien wel weten deed ik afgelopen "schooljaar" 1 vak overnieuw, om zo nog mijn VWO diploma binnen te kunnen slepen. Dat hield in dat ik alleen op de maandagochtend les had. En voor de rest? Series kijken, werken en heeeeeel veel chillen. Dus verplichtingen had ik niet zoveel.

In mei had ik dan eindelijk mijn eindexamen (had ik natuurlijk super hard voor gewerkt op elke maandagochtend, kuch) en begin juni kreeg ik te horen dat ik geslaagd was! Woeee! Maar wat nu? Ik was af en toe wel wat op zoek gegaan naar een nieuwe opleiding, maar veel kwam daar ook niet van terecht. Zo'n keuze maken is lastig. Daarnaast moet je je eigenlijk voor alle hogescholen en universiteiten al voor 1 mei inschrijven. Had ik dus niet gedaan. Uiteindelijk heb ik last-minute toch nog een opleiding gevonden. Volgend jaar ben ik een studentje aan de TMO Fashion Business School. Zin in!

Maar daar kun je natuurlijk niet de hele tijd heel erg druk mee zijn opeens, toch? Klopt. Ik ben ook nog eens op kamers gegaan. Ik zit nu met 3 andere meiden in een huisje (met tuin!). Heel erg raar om opeens op jezelf te wonen. Ik moet nu opeens dingen kopen als peper en zout, bestek, handdoeken. Ondanks dat het nog een beetje voelt alsof ik hier op vakantie ben, krijgt alles steeds meer een plekje. Het eindresultaat krijgen jullie nog te zien. Gaat nog wel even duren. Vanochtend en vanmiddag in ieder geval zoveel opgeruimd en uitgepakt dat eindelijk de vloer weer te zien in. Ook fijn natuurlijk.

Ondertussen blijf ik gewoon nog zeker 20 jaar een amateur 'grown-up' mevrouwtje, want afwassen is niet mijn ding (beneden staat alweer een berg), opruimen is niet voor mij weggelegd (wordt er wel steeds beter in denk ik), en rekeningen vind ik dus ook maar niks. En ik moet ook nog eens zo werken.

Heh jakkie. Geef mij maar een zandbak en een zakje snoep.