PERSONAL | Ode aan mijn onbekende helden

Pinterest

Wat me deze week toch allemaal wel niet overkwam.. Het begon allemaal afgelopen dinsdag. Ik stond bij de kassa om wat boodschapjes af te rekenen, tot ik tot mijn verbazing mijn pinpas niet kon vinden. Niet in mijn zak. Niet in mijn tas. En al helemaal niet in mijn portemonnee. Thuis nog een keer alles gecheckt, maar nee. Ook niet. Wat nu? Een nieuwe aanvragen kostte zeker een week, en een week zonder eten leek me niet heel aantrekkelijk. Dus ik pakte de telefoon en ging wat winkels bellen waar ik was geweest. Zonder resultaat. Helaas. Voor de grap belde ik de NS. Vol ongeloof dat zij mijn pinpas zouden hebben. Én dat nou juist zij hem wél hadden gevonden in de trein. Bedankt onbekende conducteur of reiziger. Door jullie lijd ik nu geen honger, want ik kon de volgende dag mijn pasje al ophalen! Maargoed, daar bleef het natuurlijk niet bij..

De volgende dag (dag van het pasje ophalen (!)) ging ik nog even langs de winkeltjes. Kijken voor borden en handdoeken enzo, want dat doen mensen die net op kamers zijn gegaan. Niks gevonden. Daarnaast was het ook nog eens tijd om alweer richting mijn werk te gaan. Bocht om en.. TSSSJJJJJJJJJJJJ. Mijn ogen wijd opengesperd. Zul je toch niet menen he. Band lek. Gelukkig nog op tijd op mijn werk aangekomen, maar daarna moest ik toch echt helemaal terug naar huis lopen. Tijd om de band te plakken met behulp van een bevorderde bandenplakker. Buitenband eraf. Binnenband eraf. Teiltje water erbij. Plak gereedschap. Maar..

Het is echt ongeloofelijk.. Er zat geen gaatje in mijn band. We hebben hem weer opgepompt, en hij is nog steeds niet leeg. Dus hierbij een ode aan de bandenplakker én aan mijn zelf heel makende band.

Ook dat was niet alles. Vandaag was ik weer lekker aan het werk, en na een tijdje was het tijd voor pauze. De zon scheen heerlijk, dus ik ging ook lekker naar buiten. Samen met mijn sleutels. Minuten verstreken (voelt natuurlijk weer als secondes) en ik ging nog even terug naar binnen om wat water te halen voordat mijn pauze voorbij was. Shit. Waar zijn mijn sleutels? Zak? Nee. Hand? Nee. Echt niet in mijn zak? Nee. Kantine? Nee. In de kraan? Nee. Bij de kassa? Nee.
Wacht. Ik zal ze toch niet buiten hebben laten liggen? Noooooooo. Als een soort van superwoman stormde ik de winkel weer uit, om te kijken of ze buiten nog lagen. Nee. Ook niet. Paar winkels erom heen gevraagd of zij iets hadden gevonden, ook niet. I'm screwed. Dat was het enige wat ik nog kon denken. Huissleutels, fietssleutel, echt álles zat eraan. Mijn pauze was ondertussen natuurlijk allang voorbij, dus ik moest gewoon nog lekker 3 uur achter de kassa zitten. Stressen, zul je bedoelen. Nou heb ik hele lieve klanten die met mee dachten, en tipten me om langs de gevonden voorwerpen van het stadhuis te gaan. Iets nieuws. Mijn werk zat er op, en ik nam de gok. Ik kon immers toch niets meer verliezen. Ja behalve mijn mobiel ofzo. Ik vroeg aan de dame van de gemeente of ze een sleutel hadden gevonden. "Kijk maar even in die bakken daar." Em okee. Daar stonden ze dan. Drie bakken vol met sleutels, pinpassen en andere dingetjes. Andere drama scenario's van mensen. En daar lag ie hoor. Het was ware liefde op het eerste gezicht. Een vreugdesprongetje werd gemaakt (wel klein en beheersd, we waren immers op het stadhuis). Een ode aan de man, vrouw, jongen, meisje, hond, kat, zwerver, duif die mijn sleutelbos heeft gevonden en zo ge-wel-dig is geweest om hem af te leveren bij het stadhuis.

Nou zei ik het net al even. Het enige wat ik nu nog kan verliezen is mijn mobiel. Of m'n portemonnee. Helaas zijn er nog een paar dagen over van deze week, dus ik geloof dat ik dit maar snel even moet gaan afkloppen. Ik heb mijn lesje nu geloof ik in ieder geval wel geleerd; pas goed op je spullen en niet zo slonzig wezen Chris. Daarnaast is positief blijven hierbij ook een ware test geweest. Zo zie je maar weer. If it's not ok, it's not the end.